" ئه ری بو ژیان "

داده‌های فضاپیمای «GRAIL» ناسا، ذخایر بزرگی از سنگ معدنی آهن-تیتانیوم در اعماق سطح ماه پیدا کرده‌ که نشان می‌دهد یک برخورد کیهانی ماه را شکل داده است.یک پژوهش درباره سنگ معدنی فلزی اعماق ماه، شواهد جدیدی ارائه داده که نشان می‌دهد قمر ماه مدت‌ها پیش در اثر برخورد یک سیاره‌ باستانی به زمین شکل گرفته است. دانشمندان معتقدند حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش یک سیاره به اندازه مریخ به نام «تئا»(Theia) به زمین برخورد کرد و منجر به شکل‌گیری “ماه” شد.اگرچه به نظر می‌رسد که برخی از بقایای سیاره تئا به صورت حباب‌های متراکم و بزرگ در اعماق آفریقا و صفحات تکتونیکی اقیانوس آرام مدفون شده‌اند اما به گفته دانشمندان، شواهد مبنی بر این که سایر بقایای تئا پس از این سقوط کجا رفته‌اند، مبهم باقی مانده است.اکنون داده‌های جدید فضاپیمای «GRAIL» ناسا، ذخایر بزرگی از سنگ معدنی آهن-تیتانیوم را در اعماق سطح ماه پیدا کرده‌ که نشان می‌دهد بقایای دیگر تئا در درون ماه قرار دارند. «آدرین بروکت» ژئوفیزیک‌دان سیاره‌ای در «مرکز هوافضای آلمان»، یافته‌های GRAIL را ​​مسحورکننده توصیف کرد.مقاله جدید گروه بروکت روی ناهنجاری‌های گرانشی در اعماق سطح ماه متمرکز شده است. این ناهنجاری‌ها، محفظه‌های متراکم و سنگین از ماده هستند که توسط حسگرهای فضاپیمای GRAIL شناسایی شده‌اند. “بروکت” گفت: «تحلیل این تغییرات در میدان گرانشی ماه به ما امکان داد که زیر سطح ماه را بررسی کنیم و ببینیم چه چیزی زیر آن نهفته است.»فضاپیمای GRAIL زیر پوسته ماه در ناحیه بین پوسته و هسته که گوشته نام دارد، دو ناحیه متراکم را شناسایی کرد که با ذخایر ایلمنیت تیتانیوم-آهن مطابقت دارند. در صورت درست بودن نظریه برخورد تئا می‌توان گفت که این ذخایر وجود دارند.پس از " ئه ری بو ژیان "...

تیمی از باستان‌شناسان بریتانیایی توانسته‌اند با استفاده از جمجمه به دست آمده از یک نئاندرتال ماقبل تاریخ، چهره احتمالی او را بازسازی کنند.بقایای استخوانی این زن نئاندرتال چهل و چند ساله که اصطلاحا «شانیدر زی» (Shanider Z) نام گرفته، در سال ۲۰۱۸ در غاری در اقلیم کردستان عراق کشف شده بود. به گفته دانشمندان این زن نئاندرتال 75 هزار سال پیش در این غار دفن شده بود.اولین حفاری‌ها در سال ۱۹۶۰ در این نقطه انجام گرفته بود و باستان‌شناسان در آن زمان بقایای تعدادی نئاندرتال را به دست آورده بودند. با این حال اما حدود پنج دهه طول کشید تا تیمی از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول، بتوانند به محل کوه‌های زاگرس در شمال عراق بازگردند و بقایای شانیدر زی را در همان محل کشف کنند.جمجمه «شانیدار زی»، که تصور می‌شود بهترین کشف از نئاندرتال‌ها در این قرن است، تا حدی له شده که محققان احتمال می‌دهند این اتفاق در اثر ریزش سنگ نسبتاً بلافاصله پس از مرگ او رخ داده باشد.قد این نئاندرتال باستانی حدود ۱.۵ متر تخمین زده شده و تجزیه و تحلیل استخوان‌های او نشان می‌داد که در میانه دهه چهارم زندگی درگذشته است. پروفسور گریم بارکر، از مؤسسه تحقیقات باستان‌شناسی مک‌دونالد کمبریج که کاوش در غار شانیدر را سرپرستی کرده، گفت: «هیچوقت انتظار نداشتم که نئاندرتال‌های بیشتری را در این غار کشف کنیم».وی اضافه کرد: «ما در اصل می‌خواستیم به منظور یافتن پاسخ برای چرایی مرگ نئاندرتال‌ها، تاریخ تدفین‌های قدیمی را بررسی کنیم». شانیدر زی پنجمین بقایای جسدی است که درست زیر یک صخره در مرکز غار مدفون شده است. باستان‌شناسان بر این باورند که از این سنگ به عنوان یک علامت استفاده شده است تا نئاندرتال‌های دوره‌گرد برای دفن مردگان خود به همان نق " ئه ری بو ژیان "...

دانشمندان می‌گویند انفجار یک شهاب‌سنگ ۵۰ متری عامل ویرانی عظیم شهر باستانی منسوب به قوم لوط در ۳۶۰۰ سال پیش بوده است.حفاری‌های جدید باستان‌شناسی در شهر تل‌الحمام واقع در غرب اردن کنونی نشان می‌دهد یک حادثه کیهانی باعث شده است تا حدود ۳۶۵۰ سال پیش این شهر ساحلی در نزدیکی دریای مرده به طور کامل نابود شود. محققان تخمین می‌زنند انفجار این شهاب‌سنگ قدرت تخریبی معادل ۱۰۰۰ برابر قوی‌تر از بمب اتمی هیروشیما ایجاد کرده است.تجزیه و تحلیل شواهد برجای مانده در ویرانه‌های تپه باستانی تل‌الحمام نشان می‌دهد یک شهاب‌سنگ به عرض تقریبا ۵۰ متر در ارتفاع ۴ کیلومتر بالاتر از سطح زمین منفجر شده است و پس از یک نور خیره‌کننده، موجی از گرمای ۲ هزار درجه ایجاد کرده است.حرارت ایجاد شده به حدی بوده است که بلافاصله بدنه‌های چوبی خانه‌ها را سوزانده و اشیاء فلزی مانند شمشیر، نیزه و حتی سازه‌های سفالی و آجری را ذوب کرده است. با این حال این همه‌ی تخریب نبوده، چند ثانیه بعد یک موج شوک انفجار عظیم از راه رسیده و همه چیز از جمله مجموعه کاخ ۵ طبقه با دیواری مستحکم به ضخامت ۴ متر را ویران کرده است.شهر تل‌الحمام با مساحتی ده برابر بزرگتر از اورشلیم در طول عصر برنز میانی برای حدود دو هزار سال بزرگترین شهر تمدن دنیای باستان در جنوب شام محسوب می‌شد، با این حال به یکباره از میان رفت و برای بیش از ۶۰۰ سال بدون سکنه باقی ماند.کاوش‌های اولیه باستان‌شناسی وجود مواد غیرمعمول نظیر سفال‌های ذوب‌شده، ذغال‌سنگ، آجر «حباب‌دار»، دانه‌های سوخته و خاکستر حجمی از تخریب عظیم را نشان می‌داد. پژوهشگران نخست با تجزیه و تحلیل‌های رسوبات و لایه‌های خاک مواردی همچون جنگ، آتش‌سوزی، فوران آتشفشانی و زمین‌لرزه را بررسی و رد کردند و گفتند هیچ " ئه ری بو ژیان "...